Նրա Զորության Գերազանց Մեծությունը

Գ Լ Ո Ւ Խ 1 

Կոչման մեծությունը 

Եթե դու քրիստոնյա ես, դու մասնիկն ես «ընտիր ազգի, թագա- վորական քահանայության, սուրբ ազգի, սեփական ժողովրդի, որ քարոզես Նրա առաքինությունները, որ քեզ խավարից կանչեց Իր զարմանալի լույսի մեջ» (Ա Պետր. 2.9): Այս երկրի վրա չի կարելի գտնել ավելի մեծ պատիվ, քան Հիսուս Քրիստոսի ծառա լինելը, և յուրաքանչյուր քրիստոնյա կանչված է այս ծառայության մեջ: Դու պատկանում ես իսկական ազնվականությանը: Դու ունես ճակատագիր, որն այնքան մեծ է, որ հրեշտակները երկնքում զմայլվում են նրանով, ինչ Աստված ընտրել է անել մարդկանց մեջ: Եթե նույնիսկ հավաքես երկրագնդի ողջ ուժն ու հարստությունը, այն չի հասնի քո կոչմանը Հիսուս Քրիստոսում: Երկրային ամենահ- զոր թագավորներն անգամ ապրում են մի կյանք, որը ոչ այլ ինչ է, քան գոլորշի, ծխի քուլա: Նրանք բոլորն էլ մահանում են, և մահվան մեջ նրանց հարստությունն ու սխրանքները մասն են այն փոշու, որին նրանք վերադառնում են: Մարդկանց պատմությունները կմոռացվեն. դրանք կանցնեն երկրի հետ միասին, որը մի օր մագա- ղաթի պես կպտտվի: Բայց դու կապրես հավիտյան, իսկ քո գործե- րը կգրանցվեն Կյանքի գրքում, որը երբեք չի անհետանա: Եթե չա- փենք հավիտենականության իսկական արժեքներով, քո կյանքի մեկ օրը կարող է ավելի կարևոր լինել, քան երկրային թագավորնե- րի կամ նախագահների ամբողջ գահաշրջանը: Սա կարող է չափից շատ արտասովոր թվալ, բայց դա Աստծո Խոսքն է, իսկ Աստված չի կարող սուտ խոսել: Սա չի ասվում քո «ես»-ը գոհացնելու համար, այլ որպեսզի քեզ հիշեցնի քո կոչման և ճակատագրի կարևորությունը: Քո կյանքի ամեն օրն ունի անսահման ներուժ և արժեք: Դու մուտք ունես արքաների Արքայի մոտ: Նրա առջև քո աղաչանքը կարող է փոխել ազգերի ընթացքը: Դու ոչ միայն մուտք ունես արքաների Արքայի մոտ, այլև ուղարկվել ես այս աշխարհ որպես Նրա դեսպան: Աստծո խոսքերը տանելը և Նրա նպատակները հաղորդելը շատ ավելի մեծ պատիվ են, քան երկրային ցանկացած թագավորի կամ նախագահի գաղտնի գործակալի աշխատանքը: Պողոսի հայտարարությունը կորնթացիներին, որ նրանք «Քրիստոսի դեսպաններն են» (Բ Կորնթ. 5.20), այնպիսի զորա- վոր արտահայտություն էր, որ հավանաբար ծալում էր նրանց ծնկները, ովքեր կարդում էին այն: «Դեսպան» նշանակվելը մեծագույն պատիվներից մեկն էր, որ կարելի էր ստանալ կայսրության մեջ. տիրակալի և նրա դեսպանի միջև հաղորդակցումը կարող էր տևել ամիսներ, անգամ տարիներ, որովհետև նրանք, ովքեր ընտրվում էին այսպիսի պաշտոնի համար, կայսեր ամենահավատարիմ, անձնվեր բարեկամներն էին: Նրանք պետք է մեկ միտք ունենային իրենց առաջնորդի հետ, որովհետև բազում որոշումներ էին կա- յացնում նրա անունից: Դեսպան լինելը մեծագույն պատիվներից մեկն էր, որ մարդուն կարող էր տրվել իր տիրակալի կողմից, բայց այն նաև մեծագույն պատասխանատվություններից մեկն էր: Այն մարդը, որ հակված էր խոսել իր սեփական կարծիքից ելնելով, երբեք չէր կարող դեսպան լինել: Նա պետք է իմանար իր թագավորի միտքը և բացարձակ հա- վատարիմ լիներ միայն նրա շահերը ներկայացնելու համար: Հավատարմությունն ու անձնվիրությունն այնքան կարևոր էին, որ տիրակալների մոտ ընդունված էր դեսպաններին ետ կանչել արդեն երկու կամ երեք տարվա ծառայությունից հետո: Նրանք վախենում էին, որ եթե գործակալը հեռվում մնար երկար ժամանակ, նա չա- փից շատ կարեկից կդառնար այն ազգին, որի մեջ ուղարկվել էր, և այդ պատճառով հակված կլիներ զիջել իր հայրենիքի շահերը: Դու կանչված ես լինելու ամենամեծ Թագավորի դեսպանը: Քրիստոսի դեսպան լինելը անըմբռնելի պատիվ է, բայց այն նմա- նապես կրում է ամենամեծ պատասխանատվությունը: Մենք պետք է հսկենք մեր սրտերը, որպեսզի ներկա ժամանակաշրջանի շա- հերն ավելի չգրավեն մեզ, քան Քրիստոսի շահերը: Սա էր պատճա- ռը, որ Հիսուսը Պետրոսին տվեց հավանաբար ամենասարսափելի հանդիմանությունը, որ գրանցվել է Սուրբ գրքում. «Ետի՛ս գնա, սատանա՛, դու գայթակղություն ես Ինձ, որովհետև դու միտք չես անում Աստծո, այլ մարդկանց բաները» (Մաթ. 16.23): Սա դեռևս ամենատարածված միջոցն է, որով սատանան իր կործանա- րար ծրագրերը մտցնում է եկեղեցու մեջ` ստիպելով, որ մեր մտքերն ավելի շուտ ուղղենք մարդկանց շահերի վրա, քան Աստծո: Որպես Քրիստոսի դեսպաններ` մեր առաջին պարտավորվածությունը միշտ պետք է լինի ունենալ Նրա տեսանկյունը: Տերը չի փոխում Իր դեսպաններին երկու տարին մեկ. մենք բոլորս ունենք կյանքի առաջադրանք: Ուստի առավել արթուն պետք է լինենք, որպեսզի մեր մտքերն ու սրտերն ուղղած պահենք միայն ու միայն Աստծո շահերի վրա: Գաղատացիների 1.10-ում Պողոսը հստակ հռչակեց. «Եթե տակավին մարդկանց հաճո լինեի, Քրիստոսի ծա- ռա չէի»: Եթե մենք վախենում ենք մարդկանցից` գովաբանություն կամ ընդունելություն փնտրելով նրանցից, հակված կլինենք սխալ ներկայացնել Աստծո արքայության շահերը: