«Դա ես չեմ, այլ Նրա անունը»
Այսպիսով, երբ Պետրոսը տեսավ այդ ամենը, պատասխանեց ժողովրդին. «Ո՛վ իսրայելացի մարդիկ, ինչո՞ւ եք զարմացել սրա վրա կամ մեզ վրա ինչո՞ւ եք սաստիկ նայում, իμր թե մենք մեր զորությունով և քաջությունով արած լինենք, որ դա ման գա» (Գործք 3.12): Պետրոսն ամμողջովին ազատ էր կրոնական ինքնավստահությունից: Նա կարիք չուներ փառքը վերցնել իրեն կամ ուշադրությունը կենտրոնացնել իր անձի վրա: Նա կարիք չուներ ասելու, թե. «Այդ ես էի, որ ձեռքերս դրեցի նրա վրա: Մենք քսան օր է, ինչ ծոմ էինք պահում և աղոթում, մինչև որ ճեղքում ունե- ցանք: Օ՜հ, որքան ջանք գործադրեցինք»: Ո՛չ, դա μոլորովին էլ կախված չէր Պետրոսից ու նրա հավատքից, μարեպաշտությունից կամ աղոթքի յուրահատուկ կարողությունից, նրա կրոնական անցյալից կամ գիտությունից: Այն կախված էր մի μանից, որը μոլորովին Պետրոսի անձի հետ կապ չուներ: Գործք առաքելոց 3.16-ը մեզ ասում է, թե ով է այդ հրաշքի իրական աղμյուրը. «Եվ Նրա անունի հա- վատքով… և նույն հավատքը, որ Նրանով է, այս առողջությունը տվեց նրան (կաղ մարդուն) ձեր ամենքի առաջ»:
Հավատալ անվանը
Հիշի՛ր, թե ինչ էր ասում Հովհաննեսը. «Եվ սա է Նրա պատվիրանը, որ հավատանք Նրա Որդի Հիսուս Քրիստոսի անունին»: Այն հրաշքը, որի մասին Պետրոսը խոսում էր Գործք առաքելոց 3.6-ում, Հիսուսի անվան շնորհիվ էր: Պետրոսն ասաց. «Արծաթ և ոսկի չունեմ, բայց ինչ որ ունեմ, այն քեզ կտամ. Հիսուս Քրիստոսի` Նազովրեցու անունով վե՛ր կաց և քայլի՛ր»: Պետրոսը գիտեր, թե ինչ նշանակություն ունի Հիսուսի անունը: Երμ նա օգտագործում էր այդ անունը, գիտեր, թե ինչ կարող էր անել այն, ուստի նա իր հա- վատքն ու վստահությունը դրեց այդ անվան վրա: Իհարկե, մենք պետք է հասկանանք, որ Հիսուսի անունը ինքնաμերաμար չի գործում: Այն չի գործում զուտ այն պատճառով, որ դու ասում ես «Հիսուս»: Մենք չենք խոսում կախարդության մասին: Այնու- ամենայնիվ, երμ հավատում ու վստահում ես այդ անվանը, աղոթում ես այդ անունով և գործադրում այն, ապա այդ դեպքում կարող են հրաշքներ տեղի ունենալ: Գործք առաքելոց 8-րդ գլխում կարդում ենք Հիսուսի անվան գործածման մեկ այլ պատմություն: Փիլիպոսը, մի ավետարանիչ էր, որին Աստված հզոր ձևով օգտագործում էր, նա գնաց Սամարիա և Հիսուսի մասին քարոզեց ժողովրդին: 6-րդ խոսքն ասում է. «Ժողովուրդներն էլ միաμան ականջ էին դնում Փիլիպոսի խոսածներին` լսելով և տեսնելով այն նշանները, որ անում էր»: 12-րդ խոսքը այս պատմության մեջ մեզ ավելի խոր հասկացողություն է տալիս` μացատրելով, որ սամարացիները «հավատացին Փիլիպպոսին, որ ավետարանում էր Աստծո արքայության և Հիսուս Քրիստոսի անունի բաները»: Այստեղ մենք տեսնում ենք, որ Աստծո համար այս անունն այնքան կարևոր է, որ Նա ուղղակի չի ասում, թե Փիլիպոսը քարոզում էր Հիսուսի մասին, այլ, որ Նա քարոզում էր «Հիսուսի անունը»: Դրա համար էլ Աստված հատուկ շեշտում է, թե ինչ է պարունակում այս անունն իր մեջ, երμ գտնվում է հավատացյալի շուրթերին, որը վստահում է այդ անվանը և գիտի նրա կարողությունը:
Հայերեն 
English
