Հաղորդություն

ԳԼՈՒԽ 1 

ՀԱՂՈՐԴՈՒԹՅԱՆ ՆԱԽԱԴՐՅԱԼՆԵՐԸ

 «Եվ նրանք դեռ ուտում էին, Հիսուսը հացն առավ և օրհնելով կտրեց, և աշակերտներին տվեց և ասաց. «Վերցրե՛ք, կերե՛ք, այս է Իմ մարմինը»: Եվ բաժակն առավ, գոհացավ, նրանց տվեց և ասաց. «Խմե՛ք դրանից ամենքդ, որովհետև այդ է Իմ արյունը Նոր ուխտի, որ թափվում է շատերի համար ի թողություն մեղաց: Միայն ասում եմ ձեզ, թե այսուհետև որթի այս բերքից էլ չեմ խմի մինչև այն օրը, որ դրան ձեզ հետ նոր կխմեմ Իմ Հոր արքայության մեջ»: Եվ օրհներգելուց հետո դուրս ելան Ձիթենյաց սարը»» (Մատթ. 26.26-30): 

Այստեղ հիմք դրվեց Հաղորդությանը: Հիսուսը գտնվում էր վերնատանը. Նա գիտեր, որ Իրեն մատնել են, ու շուտով ձերբակալվելու է, տանջվելու և դաժանորեն խաչվելու է` մեղավորների փոխարեն մահապատժի ենթարկվելով: Մենք միայն կարող ենք պատկերացնել, թե ինչ զգացմունքներ էին պատել Նրան, և որքան հուզիչ պետք է Նրա համար լիներ այդ ճակատագրական երեկոն Երուսաղեմում: Հրեա աշակերտների մի խումբ շրջապատել էր Նրան: Աշակերտներն այդքան էլ չէին հասկանում, թե ինչ էր տեղի ունենում, չնայած որ շատ էին սիրում Հիսուսին և երեք ու կես տարի գնացել էին Նրա ետևից: Ենթագիտակցության մեջ նրանք հասկանում էին, որ ինչ -որ խոշոր բան էր կատարվում այդ պահին, մի հզոր բան, որը հսկայական հետևանքներ էր ունենալու իրենց բոլորի համար: Բայց, անշուշտ, նրանք չէին կարող պատկերացնել, որ վերջին ընթրիքը, որը կիսում էին Հիսուսի հետ այդ Ավագ Հինգշաբթի երեկոյան, կդառնա օրինակ և կիզակետ միլիոնավոր աշակերտների համար: Եվ որ նրանք, օրհներգություններ երգելով, շարունակաբար կտոնեն այս Հաղորդության ընթրիքը:  

Հիսուսն այստեղ չէր գործում հոգևոր անօդ տարածության մեջ. Նա քաջատեղյակ էր հրեական հավատքի զանազան տոների արարողություններին: Զատկի շաբաթը Փեսախն է, և Հիսուսը, Ով «օրենքի տակ» էր (Գաղատ. 4.4), այն տոնում էր ավանդական եղանակով: Հիսուսն անում էր այն ամենը, ինչ Հին ուխտը սովորեցնում էր աստվածապաշտ հրեաներին կատարել, միևնույն ժամանակ առաջ նայելով այն Նոր ուխտի օրհնություններին, որը շուտով ուժի մեջ էր մտնելու. եկել էր Նրա մահվան ժամանակը, Նրա արյունը թափվելու էր շատերի մեղքերի թողության համար: Փեսախը համարվում է հրեական ամենակարևոր տոնը: Տիրոջ հրամանն էր հրեաներին տոնել այն ամեն տարի, սերնդից սերունդ, երբեք չմոռանալով, թե ինչպես Նա Իր ժողովրդին հանեց Եգիպտոսից (Ելից 12.14): Այդ գիշերը, որը տարբեր էր մնացած բոլոր գիշերներից, պետք է նշվեր Զատկի գառան, անթթխմոր հացի և դառը խոտերի ընթրիքով: Այդ ամենի նպատակն էր հրեաներին հիշեցնել, թե ինչպես նրանք այդ գիշեր պաշտպանվեցին Զատկի գառան արյունով, և ապա հրաշքով ազատվեցին Եգիպտոսից` ստրկության երկրից: Ուտելով Սեդերի (Զատկի) ընթրիքը` նրանք տոնում էին թշնամու դեմ տարած հաղթանակը, ստրկությունից ազատագրումը և նոր Խոստմունքի երկրի ապագա օրհնությունները: Նույնիսկ այսօր հրեաները տոնում են Սեդերը անթթխմոր հացով, գառով և դառը խոտերով: Եվ նույնիսկ այսօր, ավանդության համաձայն, ամեն Զատկին փոքր երեխան հարցնում է. «Ինչո՞ւ է այս գիշերը տարբերվում մյուս բոլոր գիշերներից»: