քի հաստատուն, ուշադիր, նախանձախնդիր,
հարգալից և աղոթքով լի ուսումնասիրությունն է:
Ես հիվանդ եմ ծնվել: Երբեք չեմ ունեցել առողջ
մանկություն, չեմ վազել և խաղացել մյուս երե -
խաների նման, չեմ կարողացել նորմալ քնել:
Մինչև 17 տարեկան լավ օր չեմ ունեցել: Մանուկ
հասակում, իսկ հետո նաև պատանեկության տա -
րիներին ես բերանս բաց և խելացնոր աչքերով
նայում էի, թե ինչեր են անում նորմալ երեխաները:
Իմ սրտի մեծագույն ցանկությունը ապաքինվելն
էր:
15 տարեկանում ես անկողին ընկա: Անկողնային
այս շրջանում (16 ամիս պառկեցի) հասկացա, որ
ինձ համար փրկություն կա, և դա Աստվածաշունչն
էր: Դա միայն Աստծուց կարող էր լինել և ուրիշ ոչ մի
տեղից: Բժշկությունն ինձանից երես էր թեքել,
բժիշկներն ասում էին, որ ոչինչ չեն կարող անել: Ես
հասել էի գերեզմանի եզրին` մինչ հաստատուն, ու -
շադիր, նախանձախնդիր վերաբերմունքով և ա -
ղոթքներով Աստծո Խոսքին գալն ու հայտնաբերելը,
թե ինչ է ասում Աստծո Խոսքն այդ մասին:
Ես ամեն օր սպասում էի իմ մահվանը: Բայց
քանի որ դա ձգձգվում էր, ես ժամանակ ունեի մի
քիչ ուսումնասիրել Աստվածաշունչը: Մեկ օր էլ`
կես գիշերին, ես գտա, թե ինչ է Աստված ասում
այս ուղղությամբ:
Գիտե՞ք, թե ինչու: Երբեմն մենք սովորում ենք
ոչ ճիշտ բաներ` նախքան ճշմարտությունը իմա -
նալը: Մեր շունչը խճճված է լինում անարդյունա -
վետ և դատարկ մտքերով:
Ամեն անգամ, երբ Աստծուց մի լավ խորհուրդ
էի ստանում, սատանան ասում էր. «Դա միայն
հրեաներին է վերաբերում, կամ «Դա այսօրվա
մարդկանց համար չէ»:
Ես չգիտեի` դա այդպե՞ս էր, թե՞ ոչ: Ես շատ եր -
կար էի փնտրում Աստվածաշնչում, մինչև համոզ -
վում էի, որ դա ինձ է պատկանում: Ահա թե ինչ
ստացա այդ գիշեր Աստծուց. «Որդի՛ս, ուշադիր
եղիր Իմ խոսքերին...»: Աստծո Խոսքը միայն
հրեաներին չի պատկանում: Շնորհակալություն
Աստծուն, որ այն պատկանում է բոլորին: