Երբ արթնանում են կին առյուծները

(0)

 

Արթնացո՛ւ  կին առյուծին

 

 Բնությունը ստեղծված է նրա համար, որպեսզի հոգու հետ գաղտնի կերպով համաձայնության գա և ազատագրի մեզ: ՌԱԼՖ ՈՒԱԼԴՈ ԷՄԵՐՍՈՆ 

 

Հազար ինը հարյուր իննսունչորս թվականն էր: Այդ գիշե րը ոչնչով չէր տարբերվում իմ կյանքում ապրած այդ ժամանակաշրջանի մյուս գիշերներից: Տունը կարգի բերելու անհաջող փորձերից հետո ես սովորականից ավելի ուշ էի անկողին մտել: Այդ օրերին ես շատ խորն էի քնում, քանի որ ունեի երեք փոքր որդի և պատրաստվում էի լույս աշխարհ բերել չորրորդին: Հենց աչքերս փակում էի, անմիջապես քնում էի և միայն արթնանում էի կա՛մ զարթուցիչի և երեխանե րի ձայնից, կա՛մ էլ սենյակ թափանցող արևի լույսից: Բայց այդ գիշեր ես քնեցի և արթնացա արշալույսին. ես ամբողջ էությամբ ցնցվում էի, քանի որ մի պայծառ և անսովոր երազ էի տեսել: Իրականում, եթե դա երազ անվանենք, կնշանակի, որ դա քնի մեջ եմ տեսել պատկերների և ստվերների տեսքով: Բայց դա այնպիսի երազ չէր, ինչպիսին սովորաբար տեսնում եմ: Քնած ժամանակ կարծես հայտնվեցի բոլորովին արթուն վիճակում: Իմ առջև մի տեսարան էր բացվել, որը գտնվում էր մեկ այլ վայրում, մեկ այլ ժամանակի մեջ, և ես զգացի, որ այլևս չեմ քայլում երկրային ճանապարհներով: Ես կանգնած էի մի երկնային տիրույթում, որտեղ պայծառ, բայց ոչ շլացուցիչ լուսավորություն էր տիրում: Ամենուրեք լույսի շողեր էին արձակվում, և ոչ մի մշուշ կամ ստվեր չկար, այլ մի այն սքանչելի գույն էր երևում: Այդ կենդանի գույնով հագեցած երանգներն այնպիսի խիտ ստվերներից էին կազմված, որ դրանց անվանում տալ չեմ կարողանում: Գունանյութերը շերտավորված էին և տարածված ամենուրեք: Չգիտես ինչու, բայց շատ լավ հիշում եմ մանուշակագույնի (ոչ մեր իմացած) և կապույտի (կրկին` ոչ մեր իմացած) երանգները: Այնտեղ ոչ ծայր կար, ոչ սահման, մինչդեռ գունային ֆոնը պատում էր անբիծ, բաց շագանակագույն մի բարձր հարթակ, որի վրա հենվել էր մի ոսկե գույն էգ առյուծ: Նա կատվազգիների ընտանիքին պատկանող կատարելություն էր` վեհապանծ, հզոր և հրաշալի կառուցվածքով: Նա չէր շարժվում, բայց ես կասկած անգամ չունեի, որ կենդանի էր. այնքան կենդանի, քան որևէ երկրային արարած, որ շարժման մեջ տեսել եմ: Առյու ծի գլուխն ուղիղ էր, բայց ոչ ձգված, իսկ նրա առջևի ոտքերն առաջ էին տարածված: Նրա մորթին ու աչքերը ոսկեգույն լույս էին շողարձակում: Նրա անթերի, բաց դարչնագույն մոր թու տակից կարելի էր նշ մարել կատարելապես ձևավորված մկանների ամեն մի կորությունը: Այս ապշեցուցիչ և հանգիստ էգ առյու ծը շատ ավելի իրական, ցայտուն և կենդանի էր, քան մեր երկրի վրա բնակվող առյուծները: Ես չէի կարող չմ տածել, որ նայում էի երկնային մի նախատիպի: Անթերի հարթակի առջևի մասում փոագրված էր մեկ բառ և մեկ հռոմեական թիվ` Թվոց XXIII. Էգ առյուծի համեմատ իմ կերպարանքը թվում էր թափանցիկ, աննշան և տարօրի նակ: Ես կարծես անջատվել էի իմ մարմնից և անտեղյակ էի իմ հղիության մասին: Ես գիտեի, որ այնտեղ եմ գտնվում, որպեսզի նայեմ, տեսնեմ և ուշադիր զննեմ, և այդ անելով` սովորեմ մի չգիտակցված բան: Ես գիտեի, որ անհրաժեշտ է հասկանալ այդ պատկերի կարևորությունը: Չնայած որ Էգ առյուծի հետ ես մենակ էի, այնուամենայնիվ ոչ մի տագնապ կամ սպառնալիք չէի զգում, այլ վերապրում էի միայն զարմանք և հիացմունք: Հոգիս կարծես ընդարձակվում էր և կապ էր հաստատում այդ տեսարանի հետ: Ես հնարավորինս կլանում էի այն ամենը, ինչ կատարվում էր իմ շուրջը, բայց հանկարծ ուշադրությունս շեղվեց, և ես նայեցի ուղիղ էգ առյուծի աչքերին: Այդ պահին իմ ետևից ինչ -որ ձայն լսվեց. «Այս որդու ծնունդով դու կարթնացնես կին առյուծին»: Ոսկեգույն լույսը, մեծափառությունն ու հիացմունքը գնալով նվազեցին, և ամեն բան ավարտվեց. արդեն առավոտ էր, և ես լիովին արթուն էի: Բոլոր զգայարաններս արթուն վիճակում էին գտնվում, բայց ոչ թե վախից, այլ՝ ցնցված լինելուց. այս ինչի՞ ականատեսը ես հենց նոր դարձա… Որոշ ժամանակ անց ես այն համոզման էի, որ մեր երկիրը ժամանակի առումով սահմանափակված է, այն՝ աղոտ կերպարանքն է կամ մասնակի հայտնությունը, ինչը ինքնատիպ, անվերջ և ամբողջական է Երկնքում: 

 

 

 

 

ՎԵ՛Ր  ԿԱՑ ԻԲՐԵՎ ԿԻՆ ԱՌՅՈՒԾ 

 

Երբ լուսաբացին արթուն պառկած էի անկողնումս, և սիրտս արագ բաբախում էր ու մարմինս դողում, հանկարծ զգացի, որ Աստված էգ առյուծի տեսիլքն ինձ ցույց էր տվել այն պատճառով, որպեսզի հայտներ մի բան, որը ես հեշտությամբ կարող էի բաց թողնել առօրյա անցուդարձի մեջ: Այն գրավել էր իմ ողջ ուշադրությունը, և ես լսում էի` լարելով բոլոր զգայարաններս: Իմ սենյակը չոր ու դատարկ էր թվում այն գույների աշխարհի համեմատ, որտեղից նոր էի վերադարձել: Երկրի վաղորդյան ձայները տարաշխարհիկ հնչեղ ձայնի համեմատ ավելի խուլ էին հնչում: Ես կանգ առա` վախենալով շարժվել ու կորցնել տեսիլքի վերջին նշույլները: Ես փակեցի աչքերս. բոլորն այնտեղ էին` էգ առյուծը, հարթակը, գրվածքը, ետնամասը և ձայնը: Անցավ որոշ ժամանակ. երբ սիրտս հանդարտվեց, և մարմինս խաղաղվեց, ես բացեցի աչքերս: Հարթակի առաջամասի փորագրությունն ինձ շատ հետաքրքրեց, ուստի ես վերցրեցի Աստվածաշունչը: Ինձ հետաքրքիր էր` արդյո՞ք դա որևէ կապ ուներ սուրբգրային գլխի կամ համարի հետ: Եթե այո, ապա ի՞նչ էր գրված Թվոց 23-րդ գլխում: Էջերը թերթելիս սիրտս նվաղեց, և երբ կարդացի վերնագիրը, ես հասկացա, որ այդ հատվածը վերաբերում էր Բաղաամի մարգարեությանը: Ես գիտեի, որ նա ճիշտ, սակայն անպատիվ մարգարե էր: Ես սկսեցի կարդալ` առանձնապես ոչինչ չզգալով, մինչև որ հասա 19-րդ խոսքին.

 

«Աստված մարդ չէ, որ սուտ խոսի,

 Ո՛չ էլ՝ մարդու որդի, որ զղջա.

 Մի՞ թե կասի և չի անի,

 Կամ՝ կխոսի և չի կանգնեցնի: 

Ահա հրաման առա օրհնելու, և Ինքը օրհնեց,

 Եվ ես ետ չեմ դարձնի: 

Հակոբի վրա անօրենություն չզննեց, 

Ոչ էլ անզգամություն տեսավ Իսրայելի վրա.

 Նրա Եհովա Աստվածն իր հետ է.

 Եվ նրա մեջ թագավորի ցնծության ձայն կա,

 Աստված է Եգիպտոսից նրանց հանողը. 

Մի եղջերուի պես զորություն ունի նա, 

Դրա համար Հակոբի դեմ կախարդություն չի լինի,

 Եվ Իսրայելի դեմ՝ դյութություն.

 Հակոբին և Իսրայելին կասվի ժամանակին, 

Թե Աստված ինչե՜ր արեց» (Թվոց 23.19-23):

 

Այս խոսքերն այնքան շատ բան են ասում Աստծո հավատարմության մասին: Նրա տված խոստումները հաստատ են և վստահելի, իսկ օրհնություններն՝ անփոփոխ: Աստծո հավատարմության շնորհիվ Իսրայելն ուներ անվտանգ և կախարդության ու անեծքի վարակիչ հետևանքներից ազատ ապագա: Այս ամենը հուսադրող էր, բայց Թվոց 23-ի հաջորդ խոսքն առանձնահատուկ կերպով գրավեց իմ ուշադրությունը.

 

«Ահա այս ժողովուրդը մատակ առյուծի (անգլերենում՝ էգ առյուծի) պես պիտի վեր կենա,

Եվ առյուծի պես պիտի բարձրանա.

Չի պառկի, մինչև որ որսը ուտի

Եվ սպանվածների արյունը խմի» (Թվոց 23.24, NLT):

 

Դողը սրտումս` կրկին կարդացի նուրբ թղթի վրա տպված հուժկու խոսքերը. «Էգ առյուծի պես պիտի վեր կենա, և առյուծի պես պիտի բարձրանա»: Այդ հուզիչ պատկերը կլանեց ինձ. ես տեսնում էի արու առյուծին և նրա էգին, որոնք բարձրանում էին խոտերի միջից: Եվ երբ նրանք բարձրացան, հարթավայրի դինամիկան այդ խաղաղվի ճակից վերածվեց հուզումնալից վիճակի: Յուրաքանչյուր կենդանի արարած զգում էր առյուծների դիրքի փոփոխությունը և ուշադիր հետևում էր նրանց. ոսկե գույն կենդանիներն արթնացել էին: Նրանք ձգվում էին, ստուգում, թե ինչ է տեղի ունենում մթնոլորտում և հետազոտում էին իրենց տարածքը, որպեսզի կարողանան տեղաշարժվել: Առյուծները հավանաբար քաղցած էին: Միգուցե նրանք անհանգս տացած էին թշնամուներ կայությունից, որը խախտել էր նրանց տարածքի նշված սահմանները, և այժմ ժամանակն էր, որպեսզի առյուծները ցույց տային, որ իրենք այդտեղ են: Այն պահից, երբ նրանք վեր կացան, լարվածությունն ուժեղացավ այնքան ժամանակ, քանի դեռ նրանք չէին դադարել շարժվել: Եթե առյուծներն անհանգիստ էին, ապա մյուս կենդանիները նույնպես հանգիստ չունեին: Նրանք չէին հանդարտվի այնքան ժամանակ, քանի դեռ առյուծների պայքարը կամ ճաշկերույթը չէր ավարտվել: Երբ առյուծները վեր կացան, իմ հոգում զգացի նրանց ուժի զորությունը: Ո՞վ չի սարսափում և հիանում, երբ արու կամ էգ առյուծը բարձրանում ու տեղաշարժվում է իր հանգիստ դիրքից: Դա մի հրաշք տեսարան էր, որ պարզապես պետք էր նայել, բայց, թե ի՞նչ կապ ուներ դա ինձ հետ… Ինչպե՞ս ես կարող էի որևէ կերպ կապ ունենալ այդ վայրի, ոսկե գույն և հզոր արարածների հետ: 

Վարկանիշներ

0 reviews
keyboard_arrow_up