Մկրտություն Սուրբ Հոգով

Սիմոն 

Գործք Առաքելոց 8:18,19. 

18. Սիմոնը երբ որ տեսավ, թե առաքյալների ձեռք դնելով Սուրբ Հոգին տրվում է, փող բերեց նրանց և ասաց.

 19. Ինձ էլ տվեք այս իշխանությունը, որ ում վրա ձեռք դնեմ` Սուրբ Հոգին առնի: 

Սիմոնը Պետրոսին և Հովհաննեսին փող առաջարկեց, ասելով. «Ինձ էլ տվեք այդ իշխանությունը, որ ում վրա ձեռք դնեմ Սուրբ Հոգին առնի» (խոսք` 19.): Շատերը կարծում են, թե Սիմոնը փորձում էր Սուրբ Հոգին առնել: Դա այդպես չէր: Նա փորձում էր գնել մարդկանց վրա ձեռքերը դնելու կարողությունը: Պետրոսը նրան պատասխանեց. «…Քո արծաթը քեզ հետ կորչի, որովհետև դու կարծեցիր, թե Աստծո պարգևը փողով կառնվի» (խոսք` 20.): Հունարենում չորս տարբեր բառեր կան, որոնք Նոր Կտակարանում փոխարինվել են «պարգև» բառով: Այս հունարեն յուրահատուկ բառը, նշանակում է «շնորհք»: Պետրոսին և Հովհաննեսին տրվել էր շնորհք կամ պարգև, ձեռնադրելու մարդկանց` Սուրբ Հոգով մկրտելու համար: Ինչպե՞ս ենք մենք իմանում, որ սամարացիները, իրոք, խոսում էին օտար լեզուներով: Որոշ մարդիկ, ովքեր չեն հավատում լեզուներին, վիճաբանում են, որ Աստվածաշունչը նրանց լեզուներով խոսելու մասին ոչինչ չի ասում: Ոչ մի փաստ չկա, որ նրանք չէին խոսում լեզուներով: Եվ մենք Նոր Կտակարանում կարդում ենք, որ նրանք լցվել էին Սուրբ Հոգով և խոսում էին օտար լեզուներով: Նաև ակնհայտ է, որ սամարացիները պետք է խոսեին լեզուներով, որովհետև. «…Սիմոնը երբ որ տեսավ, թե առաքյալների ձեռք դնելով Սուրբ Հոգին տրվում է…» (խոսք` 18.): Իհարկե, Սուրբ Հոգին հնարավոր չէ տեսնել ֆիզիկական աչքերով, որովհետև այն հոգի է: Հետևաբար, պետք է ինչ-որ մի ֆիզիկական նշան լիներ, որպեսզի Սիմոնը գիտենար, որ նրանք ստացել են Սուրբ Հոգին: Սիմոնն ինքնուրույն չէր ստացել Սուրբ Հոգին: Նա կարող էր տեսնել, որ ուրիշներն էլ էին ստացել: Ինչո՞ւ: Մի ծառայող ինձ ասաց. «Միգուցե նրա համար, որ Սիմոնը տեսավ, թե որքան ուրախությամբ էին լցվել սամարացիները»: Սա թերևս բացատրություն չէ, քանի որ Սիմոնն արդեն տեսել էր ուրախությունը: Խոսք 8-ը ասում է. «…մեծ ուրախություն կար քաղաքում»: Նրանք արդեն ուրախ էին, նախքան Պետրոսի և Հովհաննեսի քաղաք գալը և նախքան Սուրբ Հոգով մկրտվելը: Այդ դեպքում` ի՞նչ նշան էր, որ պատճառ հանդիսացավ Սիմոնի համար, որ նա տեսներ մարդկանց Սուրբ Հոգին ստացած, երբ Պետրոսն ու Հովհաննեսը իրենց ձեռքերն դրել էին նրանց վրա: Բոլոր վկայությունները մատնանշում են, որ այդ նշանը օտար լեզուներով խոսելն էր: Դա էր Սիմոնին համոզող նշանը, որ նրանք ստացել են Սուրբ Հոգին: Օտար լեզուներով խոսելը Սուրբ Հոգի չէ, և ոչ էլ Սուրբ Հոգին` օտար լեզուներով խոսել: Բայց նրանք քայլում են ձեռք ձեռքի բռնած: Ես դա նմանեցնում եմ կոշիկի լեզվակին: Լեզվակը կոշիկ չէ, և կոշիկն էլ լեզվակ չէ, բայց յուրաքանչյուրը կարևոր մասնիկ են միմյանց համար: Երբ Տեխասում ինչ-որ մեկը մեքենա է գնում, ստանում է սեփականությունը հաստատող վկայական: Ավտոմեքենան վկայական չէ, և ոչ էլ վկայականը` ավտոմեքենա, բայց դու հեռու չէս կարող գնալ առանց վարորդական իրավունքն հաստատող փաստաթղթի: Եթե դուք լցված եք Սուրբ Հոգով, դուք պետք է ունենաք վկայություն (լեզուներով խոսելը), որի հետ քայլում ենք միևնույն ժամանակ: Ի դեպ, Գործք Առաքելոց 8-ում, անգամ չնչին տեղեկություն չկա այն մասին, որ Պետոսն ու Հովհաննեսը սամարացիներին ուսուցանում էին սպասել Սուրբ Հոգուն: Մարդկանց սովորեցնել սպասել Սուրբ Հոգով լցվելուն, որն արդեն տրված է որպես ձրի պարգև, միայն կասկած և անվճռականություն է առաջացնում: Հ. Քարտերը, որը երկար տարիներ Մեծ Բրիտանիայի Աստծո Ասամբլեայի գլխավոր տեսուչն էր, աշխարհում ամենահին Ավետարանչական դպրոցի հիմնադիրը և Ավետարանի առաջնորդ ուսուցիչը ամբողջ աշխարհում, ասում է, որ մարդկանց ուսուցանել սպասել Սուրբ Հոգուն ոչ այլ ինչ է, քան անհավատ աշխատանքի արդյունք։