Քո Արդար Դիրքը Աստծո Առջև

Դու Աստծո արդարությունն ես 

Կորնթացիների երկրորդ թղթի 5.21-ն ասում է մեզ, որ Աստված մեղք արեց Հիսուսին, որ մեղք չգիտեր, «որ մենք Աստծո արդարությունը լինենք Նրանում»: Որպես Հիսուս Քրիստոսին հավատացողներ` մենք անձամբ Աստծո արդարությունն ենք: Ի՞նչ է արդարությունը: Դա բարեպաշտ վարքը չէ, ոչ էլ մի այնպիսի բան, որ կարելի է ձեռք բերել: Արդարությունն Աստծո ձրի պարգևն է` տրված մեզ Գողգոթայում Հիսուս Քրիստոսի կողմից Աստծո շնորհքով: Ես չեմ խոսում մեր արդարության մասին: Աստվածաշունչն ասում է, որ Աստծո աչքերում «…դաշտանի շորի պես է մեր ամեն արդարությունը…» (Եսայի 64.6): Այնուամենայնիվ` Աստծո արդարությունը մեզ տրված է Հիսուս Քրիստոսում: Մեր ավանդական մտածելակերպով մենք շփոթում ենք արդարությունը սրբության հետ: Մեր կարծիքով արդարությունը դա մեր վարվելակերպն է, բայց դա ճիշտ չէ: Սրբությունը վերաբերում է քո վարքին, իսկ արդարությունը` Աստծո առջև քո ունեցած դիրքին: «Արդարություն» բառը նշանակում է լինել «արդար դիրքում»: Մենք Քրիստոսով արդար դիրքում ենք դրվել Աստծո առջև: Հիսուսը Միջնորդն է մարդու և Աստծո միջև: Երբ մարդն ընդունում է Հիսուսին, նա տեղափոխվում է վերստին ծննդի դիրքի մեջ: Նա մուտք է գործում Աստծո արքայություն` որպես Աստծո սեփական զավակ և Քրիստոսի հետ ժառանգակից: Հետևաբար կան որոշակի արտոնություններ, իրավունք ներ և ազատություններ, որ մենք ունենք որպես Աստծո զավակներ, որովհետև մենք արդար դիրքում ենք Նրա առջև:

Մենք չհայտնվեցինք Աստծո առջև արդար դիրքում` մեր բարի լինելով կամ ճիշտ վարվելով: Մենք հայտնվեցինք այդտեղ Հիսուս Քրիստոսի և Գողգոթայի վրա Նրա փրկարար գործի հանդեպ մեր հավատքի շնորհիվ: Երբ ընդունեցինք Հիսուսի զոհը, և Նա դարձավ մեր կյանքի Տերը, Աստված ընդունեց մեզ: Նա ստիպված էր: Աստված արդեն ընդունել էր Իր Որդու զոհը Խաչի վրա: Նա Հիսուսի զոհը համարել էր բարի, փառավորել էր Նրան որպես Աստված և նստեցրել Իր աջ կողմը: Այդ իսկ պատճառով` Հայրը ստիպված է ընդունել մեզ, երբ մենք ընդունում ենք Հիսուսին: Մեր վարքը բացարձակապես ոչ մի կապ չունի դրա հետ:

«Որովհետև Աստված էր Քրիստոսում, որ աշխարհը հաշտեցրեց Իր հետ, և նրանց հանցանքները չհամարեց նրանց…» (Բ Կորնթ. 5.19): Այս խոսքն ասում է, որ Աստված չի՛ պահում մեր մեղքերը և չի՛ համարում մեր հանցանքները: Երբեմն Ավետարանը ամբողջությամբ է քարոզվել, երբեմն քարոզվել են միայն դրա որոշ մասերը: Մենք լսել ենք, որ Աստված չի՛ ներում մեղավորին, քանի դեռ նա չի խոստովանում իր մեղքը, բայց դա ճշմարի՛տ չէ: Աստված արդեն ներում է շնորհել մեզ և չի՛ հիշում մեր հանցանքները: Մեղքերի դավանության մասին այս ուսմունքը հիմնվում է Ա Հովհաննես 1.9-ի վրա. «Եթե մեր մեղքերը խոստովանենք, Նա հավատարիմ է և արդար, որ մեր մեղքերը թողի մեզ…»: Այնուամենայնիվ` այս նամակը գրվել էր քրիստոնյաներին, որպեսզի նրանք պահպանեն իրենց փոխհարաբերություններն Աստծո հետ: Հովհաննես առաքյալը գրում է. «Որդյակնե՛րս, սա գրում եմ ձեզ, որ չմեղանչե՛ք, և եթե մեկը մեղանչի, բարեխոս ունենք Հոր մոտ` Հիսուս Քրիստոս արդարին, և Նա քավություն է մեր մեղքերի համար, և ոչ մի այն մերինների, բայց բոլոր աշխարհի էլ» (Ա Հովհ. 2.1,2): Հովհաննեսը խոսում էր քրիստոնյայի մեղքերի մասին և սովորեցնում հավատացյալներին մասնակցություն ունենալ Հիսուսի բարեխոսական ծառայության մեջ: 

Հովհաննես 3.16-ն ասում է. «Որովհետև Աստված այնպես սիրեց աշխարհը, որ Իր միածին Որդուն տվեց…»: Աստված սիրեց մեզ, իսկ  Հիսուսը տվեց Իր կյանքը մեզ համար, երբ մենք մեղքի մեջ էինք: Աստված չի հիշում մեր հանցանքները, Նա կանչում է մեզ, որպեսզի Հիսուսը դառնա մեր Տերը: Նա ընդունեց մեզ Հիսուսի արդար դիրքի հիման վրա, և Նա էլ մեզ արդար դիրքի վրա դրեց: Միակ մեղքը, որ պահում է մարդուն Աստծո արքայությունից, Հիսուսին մերժելն է (Հովհ. 16.9):